De beer in de opvang

Ik krijg deze foto van een beer in een opvang doorgestuurd. De andere beren zijn in winterslaap, maar deze liet zich zien. De vrouw die de foto maakte, vroeg de beer in gedachten dichterbij te komen, wat ze deed. Tot de vrouw erbij dacht dat ze dan een mooi plaatje kon schieten. Wég was de beer. Ze vermoedde dat het met het woord ‘schieten’ te maken had.
Zodra ik contact krijg met deze beer overvalt me het gevoel dat er ‘een gat geslagen is’ in haar, in haar beer-zijn.
Het dier komt rusteloos op me over, alsof haar natuurlijke ritme verstoord is. Dat kan verklaren dat zij niet aan winterslaap doet. Eigenlijk komt ze een beetje geschiffeld bij me over. Een woord dat niet leuk is om te gebruiken, maar door haar innerlijke onrust lijkt ze haar draai niet gevonden te hebben.
Ik merk op dat ze er lichamelijk goed uitziet, maar voel tegelijkertijd een psychische verminking. De beer laat zien dat het uiterlijk sneller verbetert dan het innerlijk.
Ik vraag haar of ze wegschoot omdat de vrouw dacht aan mooie plaatjes schieten. Dat lijkt niet het geval. Ik krijg een nare associatie door met fototoestellen en krijg het beeld van een beer die een toeristische attractie is en gefotografeerd wordt terwijl ze vastgebonden zit en dingen moet doen die niet des beers zijn. In dit geval leek het of de beer dacht of hoopte dat de vrouw eten bij zich had, maar wegschoot toen het om een fototoestel bleek te gaan.
Het ellendige gevoel van een psychiatrisch gestoorde beer blijft me bij… Lichamelijke opvang is niet genoeg. Dit dier heeft ook op psychisch vlak hulp nodig en ik geef het dier een healing.

Boek: In de Stilte hoor je alles

In het nieuw verschenen boek "In de Stilte hoor je alles" komen ook dierentuindieren aan het woord.
Verrassend is het verschil tussen dezelfde diersoorten, waarvan de een in de vrije natuur verblijft en de ander in een dierentuin.

Het boek is te bestellen door een mail met naam en adres te sturen naar Petra Maartense: happy.view@xs4all.nl.
Daarna kun je €25,- voor het boek en €3,- p&p overmaken op 8029936 tnv happy View in Utrecht.
Het boek wordt dan na 20 november opgestuurd.

Boek: Dierentuindieren aan het woord

Een heerlijk boek om te lezen!
Laat je meenemen in de wereld van de dierentuindieren ...

Karina de Jong-Kamstra
ISBN 978-94-6015-028-9

De kodiakbeer

De kodiakbeer is me een mooie … Zegt meteen als ik contact maak dat hij mij wel lust. Hij schijnt zin in vlees te hebben, zin in een prooi ‘scheuren’. Hij heeft ook zin in vis.
Ik krijg van hem door dat hij veel ruikt en dat hij er wel op uit wil om te eten.
‘Kan je alleen maar aan eten denken?’ vraag ik hem.
‘Eten is belangrijk,’ vindt hij.
Ik laat hem in een beeld zien dat hij het volgens mij lang niet slecht heeft volgens dierentuinbegrippen.
‘Het is te beperkt. Ik wil erop af, afstanden afleggen.’ Het voedsel zoeken is een grote innerlijke drive. Momenteel is hij veel te lui, vindt hij zelf. Hij leeft onder zijn capaciteiten.
Hij laat mij een soort gelatenheid voelen van iemand die berust in zijn situatie. ‘Ik klaag niet,’ wil hij nog even kwijt, ‘maar ik leef onder mijn niveau van kunnen.’

Na dit gesprek ga ik naar een vrije beer in Alaska. Die kan ook alleen maar aan eten denken op dit moment ...

De aap in de opvang

Het contact met dit dier past op geen van mijn blogs omdat het hier gaat om een aap die in de opvang zit. Geen echt dierentuindier dus, geen huisdier en geen vrij dier. Daarom een vermelding op alle drie de blogs omdat het toch raakvlakken heeft.

Als ik me voorstel aan dit dier, krijg ik onzekerheid door: ‘Ik ken je niet.’
Dat beaam ik en ik geef de aap alle tijd om mij te bekijken. Ik vind dat ik meteen open kaart moet spelen tegenover haar en vertel dat ik contact maak omdat zij gebruikt wordt als voorbeeld in verband met haar traumatische verleden. Mensen vinden haar collectief zielig.
‘Ik leef NU,’ is meteen haar reactie. ‘Zij leven in/met mijn verleden maar ik leef NU.’
Ze laat me ervaren dat ze met haar ervaringen van jaren in het nu leeft. Ze geeft door zich fragiel te voelen, gekwetst en gehandicapt, maar: ‘In het NU.’
Ze weet me duidelijk te maken dat ze, in tegenstelling tot mensen om haar heen, niét meer teruggaat naar het verleden. ‘Maar het heeft me wel gevormd. Met die ervaringen ben ik in het nu.’ Voor haar is er geen weg terug en ik voel dan ook geen enkele aandrang om het met haar over haar verleden te hebben.
De ervaring die ze me laat voelen, vind ik overweldigend en ik verzucht min of meer onbewust: ‘Hoe moet ik dit nu verwoorden op mijn blog?’
‘Verwoorden?!’ hoor ik meteen, ‘Wat een beperking!’ en ik weet direct wat ze bedoelt. Als je iets in woorden duidelijk probeert te maken, ‘vang’ je het. En vangen en gevangen zijn is nou net wat dit dier achter zich heeft gelaten.
Ze laat me voelen hoe vrolijk ze is en laat me nogmaals weten dat mensen vastzitten in haar verleden.
Omdat ik begrijp wat ze me duidelijk wil maken, word ik net als haar heel vrolijk. In mijn beeld trekt ze me naar zich toen en zo zitten we een tijd heel gemoedelijk tegen elkaar, onze energieën even één te laten zijn.
Ik laat haar in een beeld zien dat ze bij de opvang een hands-off beleid hebben. ‘Ze zijn gek,’ reageert ze nuchter. ‘Ze beperken zichzelf.’ Ik leg haar uit dat ze de getraumatiseerde dieren met hun negatieve menservaringen echt dier willen laten zijn. ‘Wij kunnen onderscheid maken,’ zegt ze. Ze weet donders goed wanneer iemand het goed of slecht met haar voor heeft. Nu laat ze wel even iets van haar verleden zien: de mensen die haar opgesloten hebben wisten niet beter of wisten zich geen raad met de situatie. Vanuit haar is er geen enkel verwijt. Het is een mildheid die ik vaker bemerk bij dieren.

Na dit gesprek met haar heb ik ontzettende pretogen en veel plezier. Zo’n dier toch! Laat zich niet vasthouden door het verleden! Als ik het in een beeld zou kunnen zetten, dan zie ik inderdaad een fragiel, gekwetst en op een bepaalde manier gehandicapt dier. Maar de weg voor haar ligt open. Het verleden loopt achter haar aan als continue factor maar het is op afstand. Het raakt haar niet en haalt haar niet in.

Noot: Wie Air Miles spaart kan ze overmaken naar St. AAP. Ze kunnen het daar goed gebruiken! Natuurlijk is het ook mogelijk om donateur te worden. Daar wordt de wereld een stukje mooier en blijer van …

De aap en de ara's

Tijdens mijn dierentuinbezoek ben ik getuige van een leuke interactie tussen deze aap en twee ara’s. De aap probeert tot twee keer toe de ara’s te benaderen, waarop de ara’s hem wegjagen op hun specifieke aramanier. Het lijkt me dat het gewoon spel is maar toch vraag ik deze dieren naar die situatie.
Het leuke is tijdens mijn kennismaking met de aap, waarin ik hem uitleg met wat voor soort dieren ik allemaal contact heb, dat hij totaal geen aansluiting vindt bij het woord gevangenschap. Dit dier voelt zich dus kennelijk heerlijk vrij hier. Ik vraag hem waarom hij op de ara’s af ging en hoor dat hij het leuk vindt als ze wegvliegen. Maar dat deden ze dit keer niet, helaas voor hem. Hij was degene die moest afdruipen.
De ara’s vertellen dat deze aap vaker komt. Het is gewoon ‘geëtter’ van hem, hij wil gewoon ‘rellen schoppen’. Ze zijn er vrij nuchter in: gewoon wegjagen dat dier! En daarna weer lekker met elkaar bezig zijn.

De olifant

Als ik contact maak met deze olifant, lijkt ze meteen een speeltje van me te maken. Ze reageert uitbundig, wat onbenullig en geeft me het beeld dat ze met me speelt als met een lappenpop. Mijn insteek is altijd serieus contact dus ik vraag haar of ze uitgespeeld is. Meteen zet ze me in haar beeld neer en loopt van me weg. Ho, dat was ook niet de bedoeling! Dus loop ik naast haar mee maar dat bevalt me niet. Beleefd vraag ik of ze de tijd wil nemen voor een gesprek.
Meteen laat ze weten niet naar mensen te hoeven luisteren. Dat vind ik natuurlijk okee en ik vertel haar dat dit contact op een ander level is, niet fysiek. Dan wil ze wel communiceren.
Ze laat als eerste zien dat olifanten lange afstanden lopen. Dat zit in hun wezen. Hier kan ze voldoende lopen en bewegen maar het zijn geen lange afstanden in colonne.
Tijdens mijn dierentuinbezoek heb ik wat info opgevangen van een verzorger en ik vertel de olifant dat ik hoorde dat er onderzoeken gedaan zijn naar hun onderlinge communicatie. De verzorger vertelde dat in hun kop trillingen te voelen zijn. Deze olifant geeft door dat het om golven gaat.
Ze komt bij mij heel open en actief over en haar aandacht gaat ook snel ergens anders heen. Ze laat zien dat ze doet waar ze zelf zin in heeft. Ze lijkt in een eigen flow te zitten en vermaakt zich op een dag met bomen, publiek, andere olifanten, stokken, zand, water, lopen etc.
Ik moet het contact met haar echt goed gericht blijven houden dus vraag ik naar hun manier van onderling communiceren. Dan krijg ik het idee dat ze op ‘twee standen’ tegelijkertijd leven. Het trage van hun bewegen en de flow waar ze fysiek in zitten maar tegelijkertijd een razendsnel, fijngevoelig denken.
Met die fijngevoeligheid lijken ze te weten wat er buiten de muren van het nachtverblijf gebeurt. Weten ze wanneer de verzorgers er zijn/komen en hebben ze een ragfijn onderling contact.
Ik geef via een beeld door dat de verzorgers zich niet meer tussen de olifanten mengen omdat er ongelukken zijn gebeurd en dan zie ik dat de verzorgers helemaal niet van belang zijn! De olifant laat zien dat alles draait om wat er op hun ‘olifantenlevel’ gebeurt. Mensen nemen daarin een enorm kleine plaats in. Mocht er onderling wat zijn tussen de olifanten dan houden ze totaal geen rekening met de fysieke aanwezigheid van een mens. Vertrapping of iets dergelijks van mensen is dan niet meer dan een tak vertrappen die toevallig in de weg ligt. ‘Het speelt zich allemaal af op ons communicatieniveau.’
Ik ben werkelijk onder de indruk van de grootte van hun onderling (be)leven. De olifant laat zien dat de rol van de mens/verzorger zó klein is. Ik meen te moeten opmerken dat er toch heel wat mensen om hen heen zijn die zich een slag in de rondte werken om hun verblijf goed te maken. ‘Mensen leggen voedsel neer maar zijn van zo weinig betekenis voor ons.’ Ik geef haar via beeld en gevoel door dat het me schokkend lijkt om te horen als verzorger, als je met zoveel liefde voor die dieren werkt.
‘Maar je laat mij wel een kijkje nemen bij je,’ merk ik dan een beetje verbaasd op. ‘Ik neem ook een kijkje bij jou,’ is meteen het antwoord. Ik weet inmiddels dat op dit niveau van communiceren er inderdaad een wederzijdse uitwisseling is. En onbewust denk ik aan wat mijn intenties zijn om dit soort contacten aan te gaan. ‘Intenties laten zich niet verwoorden,’ hoor ik er pats boem overheen.