Nadat ik contact heb gemaakt met de jakhals en gezegd heb wat mijn bedoeling is, hoor ik: ‘Kom dan maar in mijn hok.’ Meteen overvalt me een benauwdheid. Het is duidelijk dat hij veel te weinig geuren en veel te weinig prikkels krijgt. Hij neemt informatie op met zijn neus maar hij kan de informatie van mensen die naar hem kijken niet opnemen door de glaswand.
‘Ik had graag zwemen/vlagen lucht willen opnemen,’ vertelt hij. Het geen bereik hebben is niet prettig, voel ik. Als oplossing laat hij gaten of gleuven in het glas zien zodat hij toch de diverse geuren kan opvangen.
Hij geeft door dat hij afgestompt rondloopt. Het lijkt of hij aangedreven wordt door iets achter hem, hij moet maar blijven lopen, lopen, lopen. Als hij stil zou liggen zou er een te grote energieophoping zijn.
Er wordt op dit moment veel te weinig appel gedaan op zijn zintuigen. Hij leeft nu op de automatische piloot. De jakhals vertelt dat hij graag lange afstanden zou willen lopen. En ook hiervoor laat hij een oplossing zien: een route door de lucht. Ik krijg het beeld van een loopbrug van natuurlijk materiaal door de hele dierentuin. Daar wil hij dan ook graag prooidieren in hebben zodat hij zelf zijn voedsel kan zoeken. Want dieren vangen hoort bij zijn wezen. Dat vergt veel kwaliteiten die hij bezit maar nu niet kan gebruiken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten