De neushoorn

De neushoorn is erg in zichzelf gekeerd. Afgesloten. Ik herken het meteen weer van de neushoorn uit Afrika die ik gesproken heb.
Deze neushoorn lijkt net als de vrije neushoorn geen blijheid te kennen. Ook hij lijkt een leven in retraite te leven. Neushoorns komen bij mij over als wezens die er helemaal ‘doorheen moeten’, door alle aardse misère helemaal tot op de bodem moeten, door het stof moeten.
Ook deze neushoorn lijkt weinig te kunnen hebben. Een kort lontje … Ik vraag hem hoe hij dat dan doet met de andere dieren en krijg door dat hij in zijn eigen wereldje leeft en dat de andere dieren zich niet met hem moeten bemoeien. Dat lijken ze ook niet te doen, ze respecteren kennelijk zijn grenzen. Andere neushoorns lijken geen probleem omdat die op hetzelfde energielevel zitten.
Als ik hem vraag naar zijn houding ten opzichte van mensen merk ik dat hij niks hoeft met mensen. Als ze zich zouden opdringen aan hem zou hij ze zo pletten met zijn hoorn, net als de Afrikaanse neushoorn ook aangaf. Zonder reden, zonder poeha, gewoon pletten.
Ik heb zijn binnenverblijf niet gezien maar krijg wel door dat het te klein is. Maar dit dier is eigenlijk te knorrig van aard om grensverleggende verlangens te hebben. Het binnenhok symboliseert zijn eigen afgeslotenheid.
Die afgeslotenheid intrigeert me en net als aan de vrije neushoorn stel ik ook deze neushoorn de zeer brutale vraag waarom hij hier als neushoorn is (het lijkt mijzelf namelijk geenszins prettig zo te leven!). Hij laat zien dat hij een periode van bezinning doormaakt. Hij geeft het beeld dat hij een deel van zijn persoonlijkheid heel moet maken, rond moet maken. Net als een ruwe edelsteen die bewerkt wordt in een soort centrifuge.
‘Ik heb nog diep te gaan,’ hoor ik hem zeggen. ‘Ik weet niet wat ik hierna ga doen.’
Hij laat mij met diverse vragen achter met betrekking tot persoonlijke groei en reïncarnatie. Bij dit dier heb ik sterker dan bij een ander dier het vermoeden dat we zowel als mens als dier op deze aarde kunnen komen om dingen te leren.